En niet alleen stilte maar ook vasten en niet lezen.

Het is vroeg in de ochtend wanneer ik uitkijk over het stille blauwgroene water van het meer, omgeven door gebergte, de toppen nog gedeeltelijk aangeraakt door een zachte mist. 

Om zes uur ben ik opgestaan voor een verfrissende duik in het water. Daarna de yoga en over de dag verspreidt de inspirerende lessen over onder andere: The journey of the soul middels de Tarot en Alchemy for the soul via de tien Sephiroth. Dit is het ritueel en dagindeling van de afgelopen 40 dagen geweest. 

Waar het tot op deze dag ging over veel studeren, channelen en discussiëren, is deze ochtend bijzonder. Vanaf nu gaat het over reflectie in stilte, vandaag is de eerste dag van 40 dagen stilte. 

Complete stilte, zonder oogcontact, zonder boeken, geen lessen. Alleen is er de yoga in de ochtend, in stilte uiteraard en een keer in de week samen een uur mantra’s reciteren in de tempel. En zoveel mediteren als we willen, maar vooral reflecteren op alles wat er geleerd en ervaren is in de afgelopen veertig dagen. Waar nodig kan ik dingen opschrijven, maar niet teruglezen, is de uitnodiging.

Ergens sta ik te popelen. Praten gaat mij niet zo makkelijk af. Stilte des te beter. Hoe zou het zijn om zoveel dagen niet te spreken en te lezen. Ik houd van lezen, wat moet ik zonder mijn boeken. Hier voel ik een lichte paniek, boeken zijn mijn toevluchtsoord. 

Een vissersbootje glijdt voorbij. De man, met zijn door de zon getekende gezicht en onwetend van mijn tegenstrijdige opwindende gevoelens, zwaait vriendelijk. Ik weet het komt goed. 

Maar voor het zover is, heb ik nog een weg af te leggen. De eerste paar dagen stilte voelen als een soort van vakantie, vroeg in de ochtend een duik in het meer, yoga, beetje genieten van de zon, nergens over na te denken. Ook niet ‘wat zal ik straks eten’, want we vasten. Drie keer per dag staat er een glas met groente- en fruitsap klaar en verder alleen water. 

Na een aantal dagen lijkt er een enorme leegte te ontstaan. Een leegte die opgevuld wil worden met dagelijkse entertainment. Lezen, schrijven, ergens naar toe gaan, eten en drinken. Zelfs praten lijkt een welkome afleiding. Mijn lichaam en geest zijn in gevecht met deze verandering.

Ik ga een stuk wandelen en zelfs dat voelt afschuwelijk en zadelt me op met een schuldgevoel. Iedereen die ik tegenkom groet mij vriendelijk of ik voel dat iemand oogcontact zoekt en ik doe dat niet. Ook al zijn de bewoners hier bekend met de stilte retraites, ze weten niet wie er in stilte zijn. Het voelt heel kwetsbaar om deze keuze te hebben gemaakt. 

Meditatie in de tempel dan maar weer, zoveel fantastische uren heb ik hier al doorgebracht. Eigenlijk zijn nu alle dagen een grote meditatie met reflectie op gedragingen en verlangens die kristalhelder worden. 

Een gedraging waarin ik naar verandering verlang is mijn verlegenheid. Dit is duidelijk een verlangen uit het verleden met een wens naar de toekomst. Op dit moment in de stilte is dat niet relevant. Wat wel relevant lijkt, is de reflectie waarom de verlegenheid is ontstaan. Hoe ik hierop doorgebouwd heb in de loop van de jaren en hoe het daardoor een waarheid is geworden. Ik zie nu dat deze waarheid niet meer waar is. 

Door de ruimte die ontstaat, door deze en andere inzichten, ga ik heel helder dromen en krijgen de meditaties ook een andere kwaliteit. 

Het volgende moment brengt mijn brein een nieuw projectje. De angst om niet te weten hoe het thuis gaat. Ik moet nu echt naar huis bellen is het idee. Het lijntje tussen een idee en echt iets voelen is flinterdun. Wanneer is het een idee en wanneer echt een intuïtief gevoel om naar te handelen. Het is nogal een gevecht met gedachten, sociaal wenselijke zaken en mijzelf. Mijn brein wil in een ‘instant moment’ vervulling en voldoening. 

Wonderlijk genoeg voelt het na een paar dagen weer heerlijk. Het is een gevoel of mijn lichaam zich voortbeweegt zonder daar iets voor te hoeven doen. De energie in en om het lichaam is hetzelfde, mijn Spirit heeft tijdelijk dit lichaam gekozen als voertuig. Het is superduidelijk allemaal. 

Superduidelijk wat te doen en hoe te leven. Ik zie beelden van mezelf waarin ik spreek in groepen. En… dicht gaan de luiken, hoezo spreken in groepen, in geen miljoen jaar vertelt mijn geprogrammeerde brein mij. De komende dagen voel ik mij bedrukt, of misschien moet ik zeggen onderdrukt. Onderdrukt door een gecreëerd web bestaande uit ideeën en overtuigingen, die mij er van weerhouden vrijuit te leven. 

En dan weer dagenlang genieten van de natuur en alles wat er voorbijkomt aan kennis die de eerste veertig dagen door de lessen in werking is gezet. Fantastisch om dit allemaal te onderzoeken en te doorvoelen in het stille bewustzijn. 

Oei het voelt alsof ik een beetje de weg kwijtraak, alsof alles op z’n kop staat en het hele leven onwerkelijk is. Er is geen enkel besef van tijd, en omgeving meer. Moeilijk uit te leggen hoe deze ervaring is. Wat het heel interessant maakt, is dat het heel rustgevend en zacht is. Mijn bewustzijn en onderbewustzijn leven in harmonie en wisselen heel soepel informatie uit.

De zon schijnt, de tijd loopt gewoon door, mijn dromen zijn helder en inspirerend en vertellen mij veel. Ik geniet met volle teugen van de stilte. Duik in het meer, meditatie in de tempel, yoga in de ochtend en een keer in de week de mantra’s. Het is goed.  

Laat het zo blijven.

Ik val van de ene in andere verbazing hier. Mijn geest stort zich op voedsel. Waarom? De dagen zijn zo lekker loom en rustig, laat het zo blijven, drie keer per dag een glas sap is prima. Nee hoor, mijn brein bijt zich vast in eten, denken over eten, voelen, dromen, ruiken. Het is overal.

Ook hier realiseer ik mij het patroon, ergens diep weggestopt zit nog het stemmetje: ‘je moet drie keer per dag eten’. Het alleen observeren en niet handelen naar wat mijn gedachten mij vertellen, ‘je moet nu echt iets eten’, is zo bevrijdend. 

Van doing naar being

Vanaf dat moment is er een ervaring van volledige innerlijke vrijheid, wil ik nooit meer anders dan stilte en beweeg ik me volmaakt gelukkig door de dagen heen.

Voor de zoveelste keer staar ik over het blauwe meer en geniet van de geur, de bergen, de mensen en het mystieke gevoel wat deze plek voor mij oproept. Hier voel ik mij thuis en vraag ik mij af, hoe zal het zijn om weer te praten en om gedachten uit te wisselen via hardop uitgesproken woorden.

De gong klinkt! De veertig dagen zijn voorbij. Echt nu al…hoe gaat het vanaf nu in z’n werk… Net als aan het begin wisselen verschillende gevoelens elkaar af. Met dit verschil dat er diep van binnen iets is aangeraakt, gevoeld en gezien wat niet meer zal verdwijnen.