Het is mijn beurt om het vliegtuig te verlaten, ik wandel de lange gang door richting de hal. Het is enorm vol en druk in de hal van het vliegveld. Het wonderlijke is dat deze kakofonie aan kleuren, geuren en geluiden koesterend is en voor mij op dit moment als thuis aanvoelt.  

Inmiddels heeft een behoorlijk aantal mensen zich om mij heen verzameld. De één is taxichauffeur, volgens de ander moet ik echt eerst tortilla met avocado en bonen eten. Weer een ander zal, als mijn prive gids, mij het mooiste en het beste van dit prachtige land laten zien. Een kleine guitige knul gaat mijn tas dragen. Hij weet het overtuigend te brengen dat ik dat echt niet zelf hoef te doen.

Heel hard glimlachend laat ik me overrompelen door alle geuren, kleuren en geluiden die dit land te bieden heeft. Al deze mensen die iets aanbieden komen niet alleen…. nog meer voedsel, nog meer taxi, nog meer gidsen. Inmiddels is het bedrijvig om mij heen. Tijd om keuzes te maken en standvastig te zijn.

Aan het guitige kind, wat mijn hart al heeft gestolen, vraag ik waar de beste taxi te vinden is en zeg hem dat hij mijn tas daar naar toe mag brengen. Ondertussen koop ik de tortilla’s en geef de gids een fooi. De tortilla’s worden ingepakt, de meeste deel ik uit aan de anderen. Die voor het guitige joch en de taxichauffeur bewaar ik nog even… we gaan op weg.

Betoverende plek

Op weg naar het mooiste meer van de wereld Lake Atitlan. Op mijn vorige trip kwam ik hier op deze bijzondere plek ook al terecht. Alle reden om terug te komen. Deze keer voor een hele maand yoga, metafysica, meditatie, tarot, numerologie en meer. 

De taxi brengt mij via slingerwegen, en loei vervaarlijke bergbochten naar de boot. Op de boot heeft het heeft een gevoel van thuiskomen. Het meer is prachtig blauw en statig omgeven door vulkanisch gebergte. De energie en sfeer van dit alles is betoverend. 

Aangekomen in het centrum krijg ik een hele leuke kleine eigen hut met een bed, tafel en stoel toegewezen. En zoals ik later ontdek… een schorpioenen familie. ‘s Avonds lig ik in mijn bed en wat hoor ik toch. Ik pak de zaklamp erbij en zie tot mijn verbazing een schorpioen, die tegen het rietdak aan de binnenkant van mijn huisje loopt. Angst en paniek zijn de eerste emoties die doorkomen; met een milde nieuwsgierigheid lig ik volledig verstijfd in mijn bed. Met heel veel gedachten, heel veel zinloze gedachten, want ik heb geen idee wat te doen. Of ik wel iets moet doen, is deze giftig of niet, of zelfs dodelijk.

Na een min of meer slapeloze nacht, vraag ik het in de ochtend aan een staflid. ‘Je kan ze oppakken tussen een boek, een soort van opscheppen om ze dan buiten te zetten’ vertelt hij mij. Dood maken is hier geen optie. Dat doet mij ergens wel heel goed, diep van binnen voel ik daarmee een vertrouwen. ‘Ze komen vaak om de energie te reinigen en angsten naar boven te halen die niet meer nodig zijn’ voegt hij nog toe. 

Schorpioen laten leven geeft vertrouwen

Al mijn moed bij elkaar geraapt, een boek uit de bibliotheek gehaald en opzoek naar de schorpioen. Deze zit vrij pontificaal op tafel dus dat wordt een makkie. Heel voorzichtig open ik het boek en laat hem erop lopen, z’n staart gaat dreigend omhoog, ik doe het boek zachtjes dicht en draag het zonder de schorpioen te pletten, als een soort van hangmatje naar buiten. Gelukt. Maar ze blijven terugkomen. Dit ritueel herhaalt zich een aantal keren de komende dagen. 

Op een nacht word ik tegen de ochtend wakker en voel dat er iets op mijn kussen zit. Niet bewegen denk ik. Toch is mijn nieuwsgierigheid sterker, dus draai ik mijn hoofd heel heel heel langzaam naar links. Het is inmiddels wat lichter en ik kijk recht in de ogen van een schorpioen die daar zit met zijn staart omhoog. Er vormt zich een klont in mijn maag van wederom paniek en angst. Ga weg ga weg ga weg is mijn mantra in gedachten. Ik hoop dat het helpt. Vervolgens hoor ik geritsel in het riet, boven mij loopt een enorme schorpioen. Deze heb ik al opa-schorpioen gedoopt. 

Alle moed en wilskracht aansprekend ga ik heel rustig overeind zitten. Zet snel mijn voeten op de mat voor mijn bed, bijna stap ik op een ander familielid. 

Wat is de reden

OK hier is iets te doen! Ze komen niet zomaar steeds terug. En tenslotte waren zij hier waarschijnlijk eerder dan ik, is het meer hun huis dan het mijne. Op de een of andere manier vind ik het in mij om met ze te communiceren. Te vragen wat ze komen doen, waarom ze er zijn en wat mij zo bang maakt. Is het de angst voor de dood, vergiftiging, of is het iets onbekends.

Er lopen drie schorpioenen de mat voor mijn bed op, het is alsof ze luisteren. Ik voel een bepaalde overgave en zeg: ‘kunnen we vrienden zijn en willen jullie dan in het riet van het dak blijven wonen. En mij niet meer aan het schrikken maken door je overal te verstoppen of ‘s nachts op mijn kussen te gaan zitten.’ 

Zo zit ik een aantal uren roerloos op de rand van mijn bed, in gesprek met schorpioenen. Ik heb het gevoel geen andere opties meer te hebben. Ja… weggaan zou een optie zijn, maar dat wil ik echt niet. 

Sinds die ochtend wonen we gemoedelijk met elkaar in de hut. Slaap ik fantastisch en geniet volop van de cursus met veel mooie spirituele ervaringen en dromen. Het onder ogen zien en aangaan van mijn eigen angsten heeft een effect in de buiten wereld.