Een verhaal over de kracht en eerlijkheid van Dolfijnen.

Het slapen in een hut in de jungle is bijzonder. Wat het heel speciaal maakt, is dat als ik mijn hut uit loop een paar meter verder het strand en de zee zich aandienen. De zee is favoriet, water is mijn element. 

Langs de rand van de zee loop ik naar het hoofdhuis waar het ontbijt al klaar staat. ‘Goedemorgen’ roept Alan, de kapitein. ‘Goedemorgen Alan, hoe is het vandaag? Goed weer om de zee op te gaan en dolfijnen te ontmoeten’? ‘Zeker is het goed weer om de zee op te gaan en of we dolfijnen ontmoeten dat gaan we nog wel zien. Zoals je weet is dat ook afhankelijk van de energie van de groep’. 

Zeeziek.

Ja eerder in de week zijn we voor het eerst de zee op gegaan om de dolfijnen te ontmoeten. Iedereen was vol verwachting, zelfs zo dat een heel aantal mensen (zee)ziek werden. Volgens Alan betekent dit dat er zoveel verwachting van de groep uitgaat, zoveel moeten-energie, dat de dolfijnen niet komen om ons te begroeten. Eerst dient er een en ander opgeruimd te worden. Daarom worden mensen zelfs zeeziek, het letterlijk overgeven aan de zee. 

Vandaag voelt het anders, er gaan ook minder mensen mee op de boot. Sommigen zijn na drie dagen teleurgesteld vertrokken. Ik vraag Alan of het vaker voorkomt dat de dolfijnen niet komen. ‘De dolfijnen zijn, net als de walvissen, heel sensitieve dieren. Zij voelen wanneer iets echt is. En ze voelen ook wanneer er een lichte manipulatie is binnen een groep die denkt het wel te weten, denkt het wel te mogen ontvangen, direct hier en nu’. Hij vertelt dit alles zonder enig oordeel meer als een ervaringsdeskundige die goed opgelet heeft. ‘Hoe voel je dat verschil tussen iemand die oprecht is en iemand die lichtjes manipuleert’, vraag ik hem. ‘De mensen die licht manipuleren zijn ook oprecht, zij geloven heus dat ze door deze gedachtenkracht uit te zenden de Dolfijnen naar zich toe trekken.’

‘Maar ze komen niet’ zeg ik. 

‘Nee ze komen niet omdat ze een vrije wil hebben en er bewust of onbewust bij veel mensen een licht tijdsdruk is omdat ze hier bijvoorbeeld maar drie dagen zijn en per se met een verhaal over dolfijnen en walvissen naar huis willen.’

‘En dolfijnen hebben geen boodschap aan tijd. Zij resoneren met ons op de juiste tijd.’ ‘Ja dat begrijp ik ergens wel, maar het lijntje voelt wel heel dun. Ik wil ook graag dolfijnen ontmoeten en denk daar ook aan, wat kan ik doen?’ ‘Ontspannen en voelen, ze komen echt wel.’ Zegt hij heel simpel. ‘Ontspan en geniet van de zee van de lucht, de schoonheid van de rondzwevende vogels, de golven en de vissen. Er is nog zoveel meer’. 

De kleine open boot heeft 10 zitplaatsen met voorop een stoel voor de dolfijnen spotter, Elisa, die jaren ervaring heeft. Ze kan precies spotten waar de dolfijnen verblijven, of ze wel zin hebben in een ontmoeting of aan het eten zijn. Allemaal lichaamstaal en signalen die ze heeft toegelicht voordat we aan boord gaan. 

Het is fantastisch om op ruim water te zijn. We zijn al uren onderweg en de zon brandt flink. Ik kijk nog eens goed naar de boot die, zie ik nu, ook twee stangen heeft die uitsteken naar buiten. ‘Waar zijn die stangen voor’, vraag ik. ‘Die gebruiken we als we een school dolfijnen spotten en ze ons uitnodigen in het water te komen. We mogen niet los het water in gaan om met ze te zwemmen. We kunnen jullie wel aan de stangen laten hangen en tussen de dolfijnen doorvaren, wat ze heel leuk vinden.’ ‘Cool dat wil ik wel’, zeg ik. Ze lacht en zegt ‘ik dacht dat jij een beetje cynisch was over het hele dolfijnen gebeuren?’ Ik voel me enigszins betrapt. ‘Ja dat is ook zo’ 

Nog geen half uur later zijn we omringd door dolfijnen.

Dan is het mijn beurt om aan de stang in het water te gaan hangen om samen te zijn met de dolfijnen. Ergens vind ik het ook heel spannend. Dan hang ik aan de stang, wauw wat een ervaring wat een uitzicht. De geluiden onder water zijn intens. Mijn hele lichaam begint te vibreren en twee dolfijnen komen onder mij zwemmen. Draaien zich met hun buik naar mij toe en het gevoel in mij is overweldigend. Zonder na te denken laat ik de stang los en lig in het water. De boot vaart verder zonder mij, zij hebben niet in de gaten dat ik in het water lig. Een klein moment van paniek. 

Dan komen de dolfijnen langszij zwemmen en spelen. De twee dolfijnen die onder mij zwemmen, keren weer hun buik naar mij toe, alsof ze zeggen ‘we vangen je echt wel op’. Het is als een concert onderwater aangevuld met liefdevol entertainment. Ze duiken, ze cirkelen, ze kwebbelen en ik dompel mij onder. Er is geen keus. Het is alsof de watergoden mij dragen en sturen. Een moment volledig één zijn met het water en met de dolfijnen. Er bestaat geen andere wereld. Die wereld met mensen, werk, telefoon, onvrede en vakantie is heel ver weg. Alleen het hier en nu met deze waanzinnig liefdevolle wezens. Die mij speels in mijn buik en zij prikken, het is echt alsof ze lachen en ik lach ook. Verslik mij daardoor in het water wat binnenkomt door mijn snorkel. Nog meer lachen en water binnenkrijgen. Inmiddels trilt mijn hele lichaam van een, tot dat moment, voor mij onbekende healing frequentie. Ik weet het, voel het en doorleef het als het ware. Geen andere keuze dan hier te zijn. 

Begrijp je het nu?

Dan is daar weer de boot, zij waren zich inmiddels bewust van het feit dat ik er niet meer was. Alan steekt zijn hand uit en trekt mij aan boord. En zegt ‘begrijp je het nu?’ ‘Ja’ zeg ik, tranen rollen over mijn wangen. Hij glimlacht naar mij met die stralende ogen en zegt ‘welkom’. Ik moet gaan zitten het lichaam trilt nog steeds oncontroleerbaar. Heel vredig zit ik op een stoeltje in de boot en geniet van alles om me heen. 

In de dagen erna wordt het wonder nog groter als deze zelfde groep dolfijnen zich iedere dag laat zien aan ons. Volgens Elisa – de dolfijnspotter – aan mij, maar zover zou ik niet willen gaan.