Een kolkende razende rivier, grote woeste golven en het naar beneden denderende water maken een enorm kabaal. Het water slaat tegen de rotsen en tegen de boot. Er zijn hoge rotsen aan de zijkant en er steken op willekeurige plekken rotspunten boven het water uit, waarbij het onduidelijk is hoe groot die rots onder het water is. De kleine raft met 8 mensen inclusief een gids wordt heen en weer gegooid door het water. Meedogenloos water, het is groots en overweldigend. 

De adrenaline giert door mijn lichaam. Met ongekende vaart glijden we naar beneden door de rivier die, zo lijkt het, oneindig door stroomt. Het water kolkt steeds wilder. Een mengelmoes van geur: aards, angstig, adrenaline, plezier en water omhult ons en er is ook de zachte heldere lucht ver boven de kloof.

We hebben allemaal een peddel gekregen om de boot toch enigszins sturing te geven. De gids/stuurman lijkt op een bepaalde manier enige controle te hebben. Dat stelt een beetje gerust, totdat de boot loskomt van het water en een zweefmoment beleeft. 

De boot neemt een zweefvlucht vanaf de rand van de waterval en land met een enorme klap op het water ver beneden waar we vandaan komen. We komen allemaal even los van de boot in een zweefmoment van onszelf om weer neer te smakken op de rubberen rand. Ik zit voor in de boot en hap naar adem en telkens slik ik weer water in. Het water spettert en spoelt over ons heen, we zijn helemaal doorweekt. Uiterste krachtinspanning is er nodig om in de boot te blijven zitten en maar door te peddelen. 

Aan wal leek het eenvoudig genoeg.

De instructies, die ons worden toegeschreeuwd door de gids/stuurman, zijn als volgt. ‘Links peddelen’ iedereen die op links op de rand van de boot zit moet dan peddelen. ‘Rechts peddelen’ iedereen op rechts.  ‘All-in’ is ook zo’n instructie. ‘Dan moeten jullie allemaal van de rand af in de boot gaan zitten en hoofd naar beneden, anders slaan we om.’ Zo luidde de instructies van tevoren, dat leek eenvoudig genoeg. 

De rotsen lijken steeds dichter bij elkaar te komen en de doorgang voor de raft lijkt steeds kleiner. Gaan we hier echt door heen. Een rapid noemen ze dit, een soort waterval(stroom) waar we in de boot in het water meebewegen van boven naar beneden. Al het water van de rivier lijkt nu tussen die twee rotsen door te moeten inclusief onze boot, als één machtige compacte massa. 

De boot wordt door het water opgetild, omhoog tussen de rotsen door. Op dat moment registreert mijn brein het wonderlijke beeld van wijd uiteenlopende rotsen en een prachtig landschap wat hier achter ligt.
Daarna duiken we met het water naar beneden in een stroomversnelling die recht door gaat en dan een bocht naar links maakt.

Vlak voor mij een rots, de boot botst, de voorpunt stijgt recht omhoog. Een seconde lang lijkt de raft rechtop te blijven staan, al het gevoel van tijd valt weg… en dan maakt de raft een beweging opzij. Hierdoor worden we allemaal het water in gelanceerd, overgeleverd aan de grillen van de rivier. In het water ga ik kopje onder, voel ik de sterke stroming en word weer omhooggeduwd en uitgespuugd door het water. De zijkant van de boot is net buiten bereik, een volgende golf en dan kan ik de boot weer vinden en vasthouden. Een hoop gegil van angst en plezier, ik weet echt het verschil niet meer. 

Ook hiervoor hadden we aan wal instructies gekregen: ‘als je in het water belandt, zorg dan dat je met je voeten vooruit gaat en je hoofd boven water houdt’. Voeten vooruit zodat je je kan afzetten tegen eventuele rotsen die je tegenkomt. Ook dit leek aan wal simpel genoeg. 

Uitgeblust hoopje mens.

Iedereen is weer verzameld in de boot. Dan lijkt het water iets rustiger en peddelen we een beetje voort met een waanzinnig mooi uitzicht in de kloof. Daar gaan we weer, whooohaaaa de volgende rapid komt eraan vol spanning en sensatie. De volgende flip laat niet lang op zich wachten en weer worden we het water in gelanceerd. Iedereen klautert met behulp van de gids weer in de boot. Ik val als een uitgeblust hoopje mens met mijn neus op de bodem van de boot en wil na deze zoveelste krachtinspanning blijven liggen. Daar is geen tijd voor, hup weer zitten op de rand en peddelen.

‘All in’ wordt er geroepen. Peddel weg en in de boot, goed vasthouden en daar gaan we kopje onder. Geen idee meer waar ik ben onder water, alle oriëntatie is weg. Dan ploppen we weer boven water… het is even volledig stil…. de raft ligt stil op het water alsof er niets gebeurd is. Wat een magische ervaring is dit. 

Spiritueel denken

Samen met zes andere mensen zit ik na te kletsen. Mensen die ik niet eerder heb ontmoet en toch voel ik een sterke band met ze door dit malle avontuur. 

We kletsen over instinct en intuïtie, wat een heel goed onderwerp is en waardoor we misschien nog wel leven. Van tevoren hadden we wel instructies gekregen, op de wal is toch een heel andere context dan in een situatie waar tonnen water tegen je aan duwen.

Ik weet nog dat ik tijdens dit gesprek dacht: ‘zal dat een soort van spiritueel denken zijn’. Instructies die ik ergens onthouden heb vermengd met  instinct/intuïtie die een connectie maken om mij veilig te houden.

Gedachten bijsturen en impulsen volgen.

Het was een steeds bijsturen van gedachten en een volgen van impulsen in de boot in het water. Mijn denkende brein kreeg niet heel veel tijd toen de boot flipte om zorgvuldig iets uit te denken, iets te denken van: ‘o de boot is omgeslagen, laat ik eens kijken of ik ergens ooit geleerd heb wat te doen in deze situatie, er zijn veel golven, water stroomt heel snel en ik krijg geen lucht, nee ik denk niet dat ik er iets over geleerd heb, ok wat lijkt dan logisch om te doen in deze situatie’. Als ik dit allemaal gedacht zou hebben dan was ik allang ver afgedreven en mogelijk op een rots geslagen.
Nee het spirituele denken nam het over, het reageerde in een split second, mijn (onder)bewustzijn wist ‘nu die boot weer vastpakken’ en handelde.  

We bespreken wat onze gedachten vaak willen: in een rechte lijn naar een doel. Dat ons denken ons onderweg helemaal gek kan maken, omdat er nu eenmaal onvoorziene zaken voorbij kunnen komen in het leven. Dan ontstaan er meer stemmetjes: ‘zie je wel, je kan dit niet’ ‘je moet doorgaan en doorduwen dan kom je er wel’ ‘ je hebt dat besloten dus dat doe je’, ‘misschien kan je beter stoppen’, …etc. 

We zijn het erover eens dat het raften een goede metafoor is. We wisten allemaal dat we gingen raften, we hadden veel verschillende verwachtingen en ideeën over hoe dat er uit zou zien. De een dacht een rustige trip, een ander wist wel dat het heftig kon zijn, sommigen gingen er helemaal blanco in. We wisten allemaal dat we van a naar b gingen maar hadden eigenlijk geen idee hoe en moesten daar op anticiperen gedurende de trip.

We zitten met z’n allen aan een heerlijke lunch en hebben goede verhalen,  delen onze angsten en momenten vol plezier. We lachen om de overeenkomst die we van tevoren hebben getekend waar onder anderen in staat ‘op eigen risico ongeacht de omstandigheden’. 

Spiritueel denken is voor mij het toestaan van flexibiliteit onderweg.

Spiritueel denken is voor mij het toestaan van flexibiliteit onderweg. Waaruit ook de mooiste dingen kunnen ontstaan. Net zoals je op reis gaat, je verdwaalt en je komt op een prachtige plek uit die je niet had gepland.